Każdy Słubiczanin wie zapewne, iż najdłuższą ulicą miasta jest ul. Wojska Polskiego. Mieszczą się przy niej m..in. zabytkowy budynek szkoły podstawowej, siedziba szkoły muzycznej czy kościół. Mało kto zdaje sobie jednak sprawę, jak bogatą historię może mieć pozornie zwykła droga, którą wielu mieszkańców wędruje każdego dnia do szkoły czy pracy.

Ta ważna ulica wylotowa w kierunku północnym do 1945 r. nosiła nazwę Sonnenburger Strasse, czyli ul. Słońska. Swój początek brała z Rossmarktu (ob. Park Przyjaźni), który stanowił wówczas popularne miejsce targu koni, a kończyła się na północno-wschodnich obrzeżach miasta. Pastor Schlobach w jednym ze swoim dzieł nazywał ją Weg nach Landsberg (drogą na Gorzów).

Na wschód od końcowego odcinka ulicy, krótko przed Sandfurtweg (ul. Drzymały), znajdował się tzw. biały folwark, wzmiankowany już w XVII wieku. Około 1800 r. jego właścicielem był niejaki Adrian Weitsch, przedstawiciel rodu związanego z Brunszwikiem. Można przypuszczać, że dzisiejsza ul. Wojska Polskiego nosiła wówczas imię Weitscha.


Wcześniej właścicielem folwarku był m.in. gen. Georg Adolph von Mikrander - szlachetnie urodzony, uczestnik wojny szwedzko-brandenburskiej 1674-1679. Ze względu na jego osobę folwark nazywano potocznie Mikräner Landwehr, a samą ulicę Strasse am Mikrander Tor. Tzw. brama Mikrandera stała w miejscu, gdzie krzyżują się obecnie ul. Wojska Polskiego i ul. Piska (wówczas Barrieregraben).

Wg mapy z 1846 odcinek łączący późniejszą Sonnenburger Strasse z Drzecinem nosił nazwę der Sandfort. Ostatecznie miano Sandfurtweg uzyskała jednak dzisiejsza ul. Drzymały.

Od lat 30. XX wieku przez Sonnenburger Strasse prowadziła obwodowa linia autobusowa, która zaczynała kurs przy kamiennym moście na Odrze.

W 1939 r. w białym folwarku stworzono tuczarnię świń, co wpisywało się w rolniczy charakter tej dzielnicy. W styczniu i lutym 1945 r. ul. Wojska Polskiego była istotnym szlakiem transportowym wojsk niemieckich i radzieckich. 2 lutego Niemcy wycofujący się z Pamięcina, wyparli z Drzecina Rosjan, po czym ul. Wojska Polskiego i ul. Nocznickiego przedostali się na pozycje obronne prawobrzeżnej części Frankfurtu nad Odrą.

Tuż po wojnie patronem ulicy była Armia Czerwona, później jednak otrzymała nazwę obowiązującą po dziś dzień. W okresie PRL przy ul. Wojska Polskiego znajdowały się m..in. osławione w całej Polsce Zakłady Przemysłu Odzieżowego „Komes”. Produkty Komesu eksportowano do Związku Radzieckiego, NRD, ale i dalej na Zachód, w tym za Ocean Atlantycki.

Opisywana przeze mnie ulica była ponadto miejscem niejednej procesji Bożego Ciała, niejednego pochodu 1-majowego czy przemarszu wojska i kombatantów z okazji świąt narodowych.

Obecnie ul. Wojska Polskiego jest częścią drogi krajowej nr 31 prowadzącej ze Słubic do Szczecina i paradoksalnie sprawia wrażenie ulicy pozbawionej ciekawych historii. Po raz wydają się sprawdzać słowa Wincentego Pola: "Cudze chwalicie, swego nie znacie, sami nie wiecie, co posiadacie..."

[autor: Roland Semik]