Ostatnio, przy okazji opisywania historii Placu Przyjaźni (Roßmarkt), napomknąłem o obecności na tym terenie 12 Pułku Dragonów w latach 1890-1895. Jakich żołnierzy los rzucił tu jednak w latach późniejszych? Specyficzna, podwójna numeracja wynika z połączenia w 1871 r. wielu ziem we wspólny organizm państwowy o nazwie Cesarstwo Niemieckie. Jednostki organizacyjne wojska w wielu przypadkach zachowały dotychczasową numerację (odtąd pisano ją w nawiasie), ale jednocześnie zyskały też numerację ogólnoniemiecką.
3 Pułk Ułanów Cesarza Rosji Aleksandra II (1 Brandenburski) (niem. Ulanen-Regiement Kaiser Alexander II von Rußland (1. Brandenburgisches) Nr. 3; w skrócie: UR 3). Został sformowany w okresie wojen napoleońskich, 15 maja 1809 r. W 1890 r. sztab oraz szwadrony 1-2 stacjonowały we Frankfurcie nad Odrą, natomiast szwadrony 3-4 - w Fürstenwalde. Wspomniana jednostka zajęła koszary w prawobrzeżnej dzielnicy Frankfurtu – Dammvorstadt, w okolicach bielniku wosku (niem. Wachsbleiche, ob. ul. Konstytucji 3 Maja). 2 lata później część pułku stacjonowała także w Beeskow. Od 1896 r. pułk w całości znajdował się już w Fürstenwalde i tak też pozostało aż do wybuchu I wojny światowej. W czasach, gdy pułk stacjonował na terenie Słubic, jego dowódcami byli pruscy oficerowie von Wickede (1890-1892), von Kleist (1892-1895) oraz von Szymonski (1895-1896).
18 Pułk Artylerii Polowej (2 Brandenburski) (niem. Feldartillerie-Regiment General Feldzeugmeister (2. Brandenburgisches) Nr. 18; w skrócie: FAR 18). Na terenie Słubic stacjonował jego 3 batalion. Zajął on koszary przy Neuer Markt (ob. Plac Bohaterów i Plac Wolności). O jego obecności w mieście wspomina m.in. tzw. leksykon Neumanna („Neumanns Orts-Lexikon des Deutschen Reichs”), którego trzecie, poszerzone wydanie ukazało się w Lipsku w 1894 r. 18 Pułk Artylerii Polowej bardziej kojarzy się jednak z „żółtymi koszarami” (Hindenburg-Kaserne) w lewobrzeżnej części Frankfurtu niż z okolicami dzisiejszej siedziby starostwa i urzędu pracy (p. zdjęcie poniżej). Widoczna na zdjęciu strażnica znajdowała się w okolicy dzisiejszego wjazdu na ul. Akademicką, przy wejściu do klubu studenckiego „Witkacy”.
2 Batalion Telegraficzny (niem. Telegraphen-Bataillon 2; w skrócie: TB 2). Sformowany 25 marca 1899 r. Na Carthausplatz we Frankfurcie nad Odrą znajdował się pomnik ku czci 2 tys. żołnierzy batalionu, poległych w I wojnie światowej. Do dziś po pomniku wg projektu Victora Heinricha Seiferta (1925) zachował się jedynie ciemny postument.
W 1946 r. z postumentu zdemontowano pamiątkową inskrypcję, która brzmiała następująco:
„Unseren Gefallenen Kameraden zum Gedächtnis. Eine Mahnung den kommenden Geschlechtern. Ein Ruhmeszeichen dem Telegraphen-Bataillon No. 2 und dessen Kriegsformationen”.
Kompanie 1-4 batalionu stacjonowały we Frankfurcie nad Odrą, zaś 5 kompania – w Cottbus. Wraz z obecnością batalionu telegrafistów, dotychczasowe koszary artyleryjskie” zaczęto nazywać telegraficznymi. Na rogu Sonnenburger Str. i Schwiebuser Str. (ul. Wojska Polskiego i ul. Piłsudskiego) mieściła się restauracja „Schmolling”, do której często zachodzili żołnierze-telegrafiści. Po II wojnie światowej funkcjonował tu m.in. zakład szycia kapeluszy, a obecnie - sklep monopolowy „Vis a Vis”. Liczne fotografie słubickich telegrafistów można zobaczyć w Muzeum Viadriny przy Carl-Philipp-Emanuel-Bach-Str. 11 we Frankfurcie nad Odrą. Dla tych, którzy bardziej preferują źródła elektroniczne, polecam natomiast stronę: http://historische-uniformen.de/Truppen/TB2/Tele2.htm
Przełom XIX i XX wieku to okres rozrastania się kompleksu koszarowego w Słubicach. Wyburzono stare stajnie regimentowe z 1870 r., wzniesiono halę musztry (1894), zaś starą wozownię poszerzono o stację radiotelegrafistów (1907). Przy okazji powstawały też budynki mieszkalne na potrzeby obsługi technicznej garnizonu. W ten sposób przy ul. Piłsudskiego pojawiły się zupełnie nowe kamienice (ok. 1910). Większość dotychczasowych zabudowań koszarowych nie była własnością wojska, a jedynie własnością prywatną wydzierżawianą na potrzeby cesarskiej armii. Pewna odmiana przyszła dopiero w 1912 r., kiedy to wojsko wykupiło od miasta 3 działki u zbiegu Pulverweg i Hirtenstr. (obecnie ul. Kostytucji 3 Maja i ul. Mieszka I). Na działkach tych dla potrzeb wojska wzniesiono trzypiętrowy budynek z otynkowanej cegły.
Podczas powszechnej mobilizacji w 1914 r. na terenie Frankfurtu nad Odrą sformowano jeszcze 2 rezerwowe pułki piechoty, które nosiły numery: 205 oraz 209. Pierwszy z nich znalazł się w strukturze organizacyjnej 44 Rezerwowej Dywizji Piechoty, w podległości dowództwu 87 Rezerwowej Brygady Piechoty. Drugi z nich natomiast wszedł w skład 45 Rezerwowej Dywizji Piechoty, w podległości dowództwu 90 Rezerwowej Brygady Piechoty.
Objaśnienie niektórych skrótów użytych w artykule:
- bcz – batalion czołgów
- br – batalion rozpoznawczy
- pcz – pułk czołgów
- pz – pułk zmechanizowany
- WOP - Wojska Ochrony Pogranicza
- Akta Muzeum Viadriny we Frankfurcie nad Odrą.
- Preiss, S./ Hengelhaupt, U./ Groblica, S./ Wille, A./ Oramus, D.: Słubice – historia – topografia – rozwój (Geschichte – Topografie - Entwicklung), Słubice 2003
- Schneider, Joachim: Berichtigungen zum Beitrag: Frankfurt an der Oder als Garnisonstadt, w: Historischer Verein zu Frankfurt (Oder), zeszyt 2/1996, s. 41
- Schneider, Joachim: Frankfurt an der Oder als Garnisonstadt, w: Historischer Verein zu Frankfurt (Oder), zeszyt 1/1996, s. 15-32
- serwis internetowy www.armianiemiecka.tpf.pl
- serwis internetowy www.historische-uniformen.de
- serwis internetowy www.preussenweb.de
- serwis internetowy www.verwaltungsgeschichte.de
Komentarze
Duży znak zapytania o stacjonowaniu w Słubicach 69 pz ???
17 maja 1951 Minister Obrony Narodowej wydał rozkaz o sformowaniu 69 pz , w terminie do 1 grudnia 1952, w garnizonie Słubice, w składzie 19 Dywizji Zmechanizowanej. 18 października tego roku nakazano przenieść miejsce formowania i miejsce stałej dyslokacji do Kostrzyna nad Odrą (w Słubicach formował się 23 Pułk Czołgów Średnich). W grudniu 1952 roku jednostka otrzymała etat Nr 5/105 pułku zmechanizowanego.
Roland Semik słusznie prawi, że w Słubicach stacjonował 2 br ? mianowicie JW 2429 ze struktury 19 Dywizji Zmechanizowanej, sformowany w Torzymiu, 1951-1953 w Słubicach, potem w Kostrzynie. Od 1961 r. jako 58 kampania rozpoznawcza.
No i najnowszy 2 br, czyli 2 batalion rozpoznawczy szwoleżerów rokitniańskich ze Stargardu Szczecińskiego.
Sformowany w Torzymiu wg etatu Nr 5/81, o stanie osobowym 164 wojskowych i 10 kontraktowych jako pododdział rozpoznawczy 19 Dywizji Zmechanizowanej.
Celem dogodniejszej dyslokacji jednostek, rozkazem Nr 00129/oper. Minista Obrony Narodowej z 18 października 1951 batalion przeniesiony został z Torzymia do garnizonu Słubice, do koszar przy ul. gen. Świerczewskiego 13 (ob. ul. Piłsudskiego 13).
Rozkazem Nr 0082/Org. Minista Obrony Narodowej z 4 grudnia 1952 2 brozp przeformowany został na etat Nr 5/103 o stanie 220 żołnierzy i 3 pracowników kontraktowych.
Zarządzeniem Nr 00128/Org. szefa Sztabu Generalnego WP z 21 listopada 1953 pododdział przeniesiono ze Słubic do Kostrzyna.
Na podstawie rozkazu Nr 0025/Org. Minista Obrony Narodowej z 2 kwietnia 1957 19 Dywizję Pancerną przeformowano na 5 Dywizję Pancerną, a w jej składzie pozostał 2 br o etacie Nr 5/129 - 259 żołnierzy i 1 pracownik cywilny.
Batalion sformowany został 10 lipca 1967 roku, w garnizonie Gubin, w koszarach przy ulicy Kresowej, w wyniku połączenia 20 Ruchomego Warsztatu Naprawy Czołgów w Słubicach, 27 Ruchomego Warsztatu Naprawy Samochodów w Gubinie i 19 Dywizyjnego Warsztatu Uzbrojenia w Gubinie.
Kanał RSS z komentarzami do tego postu.