Jeden z greckich poetów XX wieku, Odisseas Elitis, powiedział, że „poezja jest drugą twarzą duszy”. Widać to wyraźnie w poezji Elżbiety Nowak. Jak sama podkreśla, jej wiersze wypływają prosto z serca i pokazują nietuzinkową wrażliwość autorki na otaczający ją świat.
Nasza poetka przyznaje, że przelewać swoje uczucia na papier rozpoczęła w 2008 roku. - Zaczęłam malować obrazy słowami, pisałam to co czułam w danej chwili, do tej pory w taki sposób piszę wiersze – mówi E. Nowak.
Wiersze trafiały do szuflady, ale po namowach dzieci i znajomych w 2009 roku zaczęła je nieśmiało wstawiać na portale literackie w Internecie. I tak poetycka pasja zaczęła się rozwijać. - Tam poznałam wiele osób, które krytykując moje pisanie, uczyli mnie jak pisać, by wiersze miały sens. Dziś bardzo im za to dziękuję - wspomina autorka.
Skąd bierze pomysły na wiersze? - Natchnienie przychodzi samo, przeważnie nocą, czerpię je z przyrody, z miłości do ludzi i świata – opowiada E. Nowak. Efektami nocnej literackiej „pracy” są utwory, które do tej pory autorka publikowała w antologiach wspólnie z innymi poetami (w 2015, 2017 i dwa razy w 2016 roku).
„Niech mówią wiersze” to pierwszy samodzielny tomik Elżbiety Nowak, składający się z utworów starszych i nowszych. Zostały one podzielone tematycznie, na te dotyczące m.in. miłości, rodziny, dzieci, poświęcone mamie czy napisane dla siebie – o sobie.
Tomik (jak również wydane wcześniej antologie wierszy) są dostępne w Bibliotece Publicznej Miasta i Gminy w Słubicach. Nasza biblioteka zachęca do jego lektury zwłaszcza podczas długich, jesiennych wieczorów. A sama poetka czytanie poezji poleca szczególnie osobom szukającym spokoju i ciepła. Na razie nie planuje wieczorku poetyckiego, ale nie wyklucza tego w przyszłości.
A co mówią wiersze Elżbiety Nowak? Przekonajcie się sami, poniżej dwa wybrane utwory.
W jego oczach
Miła dziewczyno z zielonych wzgórz,
ślicznie wyglądasz w ogrodzie róż.
Rosnących w górskiej dolinie,
Ich woń z wiatrem płynie.
Słońce muska twoje lica,
patrzę i się zachwycam.
Podziwiam pięknie opalone ciało,
spoglądasz na mnie nieśmiało.
Czerwone róże trzymasz w dłoni,
wabisz mnie spojrzeniem swoim.
Radość w mym sercu i uciecha,
gdy się do mnie uśmiechasz.
Zabiorę cię
Zabiorę cię nad morze,
Gdzie wiatr włosy
---
W objęciach nocy
Kolorowe parasolki
i ławeczka marzeń,
róża w ogrodzie
z magią słów,
złoty piasek
pod stopami
- kojarzę
z miedzą pośród pól.
Wena płynie w wersy,
przez ciebie natchnione,
kolejny wiersz
bardziej śmielszy, budzi radość,
uczucia i tęsknotę.
Moje myśli zapisałam,
czerwonym flamastrem,
nadzieją utkałam tło,
byś wiedział,
o czym marzę,
oddając się snom.
