Czy tu w okolicy są jakieś ślady po stalagach i oflagach?

W MOZ.de ukazał się artykuł o Twierdzy Kostrzyn i o Stalagu III C traktowanym jakoś tak wyrywkowo, a nie systemowo.

www.moz.de/lokales/seelow/2-weltkrieg-in...begeht-77912653.html

Warto więc uzupełnić, że podczas wojny w Niemczech był bardzo zmyślny, wielki i uporządkowany system obozowy. Niemcy walczyli na froncie, a w Niemczech za nich pracowali jeńcy wojenni. Region lubuski wraz z Berlinem i Brandenburgią był w "Okręgu Obrony III" w którym, były były cztery Stalagi: A, B, C i D, oraz trzy Oflagi: A, B i C.

de.wikipedia.org/wiki/Liste_der_Kriegsge...nlager_der_Wehrmacht

W artykule w MOZ.de na koniec podsumowano chronologicznie Stalag III C Alt Drewitz koło Kostrzyna i jest tam między innymi napisane:
"Lipiec 1941: przybycie radzieckich jeńców z operacji Barbarossa. Byli przetrzymywani w oddzielnych obozach, cierpieli ciężkie warunki i głód. Nie zapewniono im leczenia wymaganego przez Trzecią Konwencję Genewską. Tysiące z nich zmarło z głodu i chorób."

Zabrakło wyjaśnienia, że radzieckie władze nie podpisały Trzeciej Konwencji Genewskiej, a więc radzieckich jeńców ona nie dotyczyła. Różnicę w traktowaniu jeńców najbardziej ostro pokazują Grupy Robocze w Garbiczu, gdzie jeńców radzieckich traktowano gorzej niż zwierzęta i śladu po nich nie ma, a jeńców francuskich traktowano bez porównania lepiej. Na zdjęciach widać białe koszule, krawaty, banjo. Nikt by nie pomyślał, że to są jeńcy wojenni ze Stalagu III B i Grupy Roboczej 15b

garbicz.beepworld.de/stalag.htm
 

@damcio, dziękuję za podziękowanie. Taka jest prawda. W artykule w MOZ.de jest zdjęcie z archiwum Armii USA z podpisem:

"Słynny jeniec wojenny w Alt Drewitz: sierżant Jospeh Beyrle jako 20-latek. Był jedynym żołnierzem amerykańskim, który walczył w szeregach Armii Czerwonej. Należał do pierwszej grupy żołnierzy zrzuconych do Normandii w D-Day, 6 czerwca 1944 r. Został aresztowany przez Gestapo i zabrany do Stalagu III-C w Alt Drewitz. Udało mu się tam uciec na początku stycznia 1945 roku."

Jedni jeńcy z narażeniem życia uciekali z obozu przez druty kolczaste by dalej walczyć, a inni jeńcy sami piechotą chodzili z Mierczan do dentysty w Rzepinie i nie myśleli o ucieczce. Warunki mieli dobre, więc po co mieli narażać swoje życie i życie rodziny we Francji? Jedynie co robili, to narzekali, że musieli iść piechotą z Mierczan do Rzepina i wracać piechotą, a żaden Niemiec ich nie podwiózł.